Ακούσαμε τα σχόλια του πολιτικού κόσμου για τα αποτελέσματα της Συνόδου κορυφής της 10-11 Δεκεμβρίου 2020 και μπερδευτήκαμε ακόμη περισσότερο. Η κυβερνητική πλειοψηφία, μας είπε πως σχεδιάστηκε ένα βήμα προς τα εμπρός, όσον αφορά στις επαπειλούμενες κυρώσεις προς τον ταραξία της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής.
Όμως η υλοποίηση αυτού του βήματος θα πραγματοποιηθεί το Μάρτιο του 2021, τότε που θα γιορτάζουμε με τυμπανοκρουσίες τα 200 χρόνια από της παλιγγενεσίας, ώστε να χαρούμε περισσότερο που θα κατατροπώσουμε τον από Ανατολήν εχθρό μας, όπως και τότε. Ήταν συμβολική αυτή η απόφαση, για να συμπέσει με τον μεγάλο εορτασμό.
Από την άλλη πλευρά, την πλευρά της αντιπολίτευσης, ξεσηκώθηκε κουρνιαχτός. Η Αντιπολίτευση θεωρεί πάντα καθήκον της να κατηγορεί την κυβέρνηση για ό,τι πράττει, ή παραλείπει να πράξει, άσχετα αν αυτό δικαιολογείται από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Έτσι ακούσαμε την Αντιπολίτευση, και τη μείζονα και την ελάσσονα, να βροντοφωνάζει για παταγώδη διπλωματική αποτυχία της κυβέρνησης, στο θέμα της επιβολής κυρώσεων στον ταραξία Ερντογάν, πράγμα που είχε εντέχνως καλλιεργηθεί στον ελληνικό λαό, καίτοι όλοι γνώριζαν, ότι κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, γιατί τα οικονομικά, και όχι μόνο, συμφέροντα μεγάλων χωρών της Ευρώπης, δεν θα επέτρεπαν να επιβληθούν οποιεσδήποτε κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας. Έτσι η Ελλάδα και η Κύπρος έμειναν με την ελπίδα ότι κάποτε αυτές οι επαπειλούμενες κυρώσεις θα επιβληθούν, ώστε να συνετιστεί ο ταραξίας.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της Συνόδου κορυφής για την Ελλάδα, τα οποία έδωσαν αφορμή, αλλά και τροφή, στην αντιπαράθεση Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, για να συνεχίζεται και να εντείνεται η διχόνοια, η μεγάλη αυτή ασθένεια που ευδοκιμεί στη Χώρα μας.
Ας εξετάσουμε όμως λίγο πιο βαθιά τα πράγματα και τα γεγονότα ώστε να σχηματίσουμε ολοκληρωμένη εικόνα του τι πρέπει να γίνει, ώστε να αποτραπεί ή να ελαττωθεί τουλάχιστον, ο εθνοκτόνος διχασμός, που τόσο εύγλωττα καυτηριάζει ο Εθνικός μας ποιητής.
Αλήθεια, οι ταραξίες ανά τον κόσμο, γεννιούνται ή γίνονται;
Βεβαίως, πολλές φορές η φύση δημιουργεί τερατογενέσεις, αλλ' αυτές δεν ευδοκιμούν. Συνεπώς ότι διαστρεβλωμένο υπάρχει, είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αυτόν, λοιπόν, τον ταραξία της Ανατολικής Μεσογείου, ποιος ή ποιοι τον δημιούργησαν; Ποιοι τον έκαναν ισχυρό και σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά κυρίως σε εξοπλισμούς; Ας ψάξουμε, συνεπώς, την πηγή του κακού, όχι μόνο για τον ταραξία Ερντογάν, αλλά και όλους τους κατά καιρούς ταραξίες, χωρίς όμως να παραλείψουμε να εξετάσουμε, αν εμείς οι Έλληνες κάναμε ό,τι έπρεπε για να αντιμετωπίσουμε την αυθαιρεσία και την επιθετική τακτική του εξ Ανατολών εχθρού μας από πολλούς τώρα αιώνες. Το 1821 καταφέραμε, με πολύ προσπάθεια και θυσία αίματος να απελευθερώσουμε ένα μικρό κομμάτι ελληνικής γης. Το 1913, πάλι με θυσία αίματος, διπλασιάσαμε αυτή την έκταση, που τη διατηρούμε ακόμη, καίτοι βρεθήκαμε στη δίνη δύο παγκοσμίων πολέμων, στους οποίους πρωταγωνιστήσαμε, ενώ ο εχθρός μας στην Ανατολή, τηρούσε αναμονή ως επιτήδειος ουδέτερος, για να καρπωθεί τα αποτελέσματα των καταστροφών των πολέμων. Έτσι κατάφερε σιγά-σιγά να γιγαντώνεται και οι δυνάμεις του πλανήτη να επιδιώκουν την προσέγγισή του.
Η Γερμανία, πρωταγωνίστρια χώρα και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ήταν πάντα πολύ κοντά στην Τουρκία, την οποία εξόπλιζε και εκπαίδευε για να την εκμεταλλεύεται και τώρα δεν μπορεί να πάψει να ενδιαφέρεται για τη μεγάλη φίλη της, Τουρκία.
Τάχα δεν βλέπει η Γερμανία ότι συνέβαλε και αυτή, αλλά και άλλες μεγάλες χώρες της Ευρώπης, στο να δημιουργηθεί μια ανεξέλεγκτη τερατογένεση στα ανατολικά της σύνορα; Ασφαλώς και το βλέπει, καθώς και όλες οι χώρες της Ευρώπης το βλέπουν και ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, που η κατάσταση έχει πλήρως εκφύγει του ελέγχου της τερατογένεσης.
Είναι απαραίτητο όμως να θυμηθούμε ότι και άλλες φορές οι δυνάμεις του πλανήτη δημιούργησαν τερατογενέσεις και ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά στο τέλος, όταν τα δημιουργήματά τους ξέφευγαν από το πρόγραμμα της δημιουργίας τους, επενέβαιναν με δυναμικό πολλές φορές τρόπο και εξαφάνιζαν τα παρεκτρεπόμενα δημιουργήματά τους.
Παράδειγμα ο Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ, όταν κατέλαβε το Κουβέιτ και οι πετρελαιοπηγές κινδύνευαν να αλλάξουν χέρια, το δημιούργημα εξαφανίστηκε και το Ιράκ ακόμα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του.
Άλλο παράδειγμα ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι. Όταν ξέφυγε από το πρόγραμμα, και ο ίδιος εξαφανίστηκε, αλλά και η χώρα του διαιρέθηκε και βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο.
Ήδη φαίνεται ότι ο Τούρκος ηγέτης Ερντογάν ακολουθεί την ίδια πορεία των τερατογενέσεων και οι δυνάμεις του πλανήτη θα βρουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτή την παρεκτροπή. Εμείς όμως ως Έλληνες, από τη μεταπολίτευση κι έπειτα, σταματήσαμε να ασχολούμαστε με την αυτοπροστασία μας από τους εχθρούς, που παραμόνευαν και μεθόδευαν τη δράση τους και στραφήκαμε στον παναριστερισμό και στο κυνήγι κάθε τι εθνικού και εθνικιστικού. Η πολιτική μας έγινε κοντόφθαλμη. Εχθρός μας έγινε η Ελληνική Σημαία, ο Στρατός μας, το Ναυτικό και η Αεροπορία μας, τα Σώματα Ασφαλείας και βαλθήκαμε να στεριώσουμε ένα κόκκινο λάβαρο, μια κόκκινη παντιέρα καρφωμένη σ' ένα ρόπαλο για να γκρεμίσουμε ό,τι δημιουργικό υπάρχει στον τόπο μας.
Εξαφανίστηκαν οι αξίες και τα ιδανικά και οι Έλληνες πορευόμαστε ανερμάτιστοι, αναζητώντας άλλους για να φορτώσουμε τις δικές μας αδυναμίες και τις δικές μας αβλεψίες.
Ας μάθουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι να δημιουργούμε και ύστερα να αναζητούμε υπεύθυνους της αποτυχίας μας. Αν δεν μάθουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι να πειθαρχούμε, δεν θα καταφέρουμε να απαλλαγούμε από αυτά που μας χωρίζουν και θα βρισκόμαστε πάντοτε σε αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματά μας. Όμως η διχόνοια θα θριαμβεύει. Και αυτό θα πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημά μας. Η εξάλειψη αυτού του εθνοκτόνου φαινομένου της διχόνοιας.
Όμως η Σύνοδος κορυφής του Δεκεμβρίου 2020 είχε να αντιμετωπίσει και άλλα προβλήματα, πέρα από την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, όπως το "πακέτο" στήριξης των οικονομικών των κρατών-μελών της, που κινδύνευε να ναυαγήσει και ευτυχώς απεφεύχθη το ναυάγιο, καθώς και την εχθρική πολιτική κατά της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ασκούσε ο απερχόμενος Πρόεδρος Τραμπ. Θυμόμαστε όλοι με πόση χαρά ο Τραμπ εκθείαζε την αποχώρηση της Κοινοπολιτείας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και εναγκαλιζόταν τον "φίλο" του Μπόρις Τζόνσον, καθώς και τον άλλο "φίλο" του Ερντογάν, που του έδινε αέρα στα πανιά του και βάλθηκε να ικανοποιήσει τα νεοοθωμανικά όνειρα της τουρκικής ηγεσίας. Ο αμερικανικός λαός, όμως, κατάλαβε έγκαιρα τη λάθος πολιτική του απομονωτισμού του Τραμπ και φρόντισε να μην του ανανεώσει τη θητεία του ως Πρόεδρο των ΗΠΑ. Και όταν το "πουλέν" του Τραμπ, ο Ερντογάν, αγόρασε το πυραυλικό σύστημα "S 400" από τη Ρωσία, τότε κατάλαβε ο Αμερικανός Πρόεδρος ότι έτρεφε μια τερατοτέγεση, αλλ' ήταν πλέον αργά γι' αυτόν.
Όμως έστω και αργά οι ΗΠΑ σταμάτησαν τον εξοπλισμό της Τουρκίας με τα αεροσκάφη "F35" με μεγάλη μάλιστα οικονομική ζημία και ήδη δρομολογούνται άμεσες οικονομικές κυρώσεις προς την Τουρκία. Αυτές τις εξελίξεις ανέμενε η Ευρώπη και ήταν διστακτική στις αποφάσεις της. Ήδη όμως έχει να αντιμετωπίσει η Ενωμένη Ευρώπη τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας προς την Τουρκία και αυτό είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Θα πεισθεί τελικώς και η Γερμανία, αλλά και οι άλλες μεγάλες χώρες-μέλη της Ευρώπης πως συντηρούν μια τερατογένεση στα ανατολικά σύνορα της Ενωμένης Ευρώπης; Γι' αυτό η αναμονή του Μαρτίου ή ακόμη και πέραν αυτού. Η Αμερική το κατάλαβε έστω και αργά. Η Ενωμένη Ευρώπη θα αντιληφθεί ότι η μοναδική λύση για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας και των αυθαιρεσιών της τουρκικής ηγεσίας, είναι η στρατιωτική της αποδυνάμωση με το εμπάργκο όπλων, όπως έκαναν ο Καναδάς και οι ΗΠΑ;
Σε εμάς όμως τους Έλληνες απόκειται να καταστούμε ισχυροί και ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε τον νεοοθωμανικό επεκτατισμό της τουρκικής ηγεσίας. Ίσως είναι το μόνο στοιχείο που υπολογίζει ο Ερντογάν.
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου